Իսկ ես ջինսով էի գնացել «Հարսնաքար»

Մեր հասարակության դեռևս առողջ մնացած շերտին մայոր Վահե Ավետյանի ողբերգական մահը և դրան առնչվող պարագաների խայտառակ պատկերը մարսելու համար մեծ ուժ ու երկար ժամանակ է հարկավոր: Ինչո՞ւ միայն առողջ շերտին, որովհետև օր օրի պարարտացող տխեղծ-անառողջը (իմա` օլիգարխիան` իր մերձավոր և հեռավոր շրջապատով) ի վերուստ ապահովագրված է «խայտառակ» բառի բառարանային սահմանումն ընկալելու ավելորդ անհարմարությունից` շնորհիվ սեփական կյանքի պարագաների բարեպատեհ դասավորության և բարոյական չափանիշներն ու պատկերացումներն ընկալելու իր բացառիկորեն ինքնատիպ «ձիրքերի»: Երբ տարիներ առաջ Ռուբեն Հայրապետյանը բազմեց Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերեցայի նախագահի աթոռին, սեփական դժբախտությունների վրա ծիծաղելու բացառիկ հատկանիշով օժտված հայ ժողովուրդը կատակեց. այսուհետ Հայաստանի ֆուտբոլային ֆեդերացիան կոչվելու է «Bundesliga» (Բունդեսլիգա): Այսօր տարաբախտաբար պիտի փաստենք, որ նույն անձին պատկանող «Հարսնաքար» ռեստորանային համալիրը կարող է հավակնել Էսէսական համակենտրոնացման ճամբարի «պատվավոր» կոչմանը: ՈՒ հարկ է, որ այն անանցանելի փշալարերով մեկուսացվի նորմալ մարդկանց միջավայրից և անպայմանորեն փշալարերի տաքուկ գրկից բաց չթողնի բոլոր այն մուտանտներին, որոնք հունիսի 17-ից հետո գեթ մեկ անգամ հայտնվել են «Հարսնաքարում» ու որոճացել հանգստի և վայելքի իրենց նիրվանան: Մոտ երկու ամիս առաջ ինքս էլ եղել եմ «Հարսնաքարում», և ինչպե՞ս չեմ գիտակցել, թե ինչ փորձության եմ ենթարկում սեփական կյանքս: Չէ՞ որ տեղյակ չէի հարսնաքարավորների բարձր չափանիշներին, չինաթուրքական արտադրության եվրոամերիկյան պիտակներով հագուստ կրելու բարձրաշխարհիկ նկրտանքներին: Ես, փաստորեն, հրաշքով եմ ողջ մնացել, քանի որ հանդգնել էի նրբաճաշակության ու բարեկրթության այդ օրրան մուտք գործել ջինսով: (Սա հենց այնպես, ի միջի այլոց): Հիմա ի՞նչ, դարձյա՞լ պիտի գործի ընտրախավի համար անփոփոխ ոսկյա կանոնը, դարձյա՞լ անձեռնմխելիները, անկախ ամեն ինչից, պիտի մնան անձեռնմխելի: Եվ ո՞ւմ համար են ղողանջում «Հ1» հեռուստաընկերության «ողջախոհ» զանգերը` Գևորգ Ալթունյանի շուրթերով, թե ռեստորանի տերը որևէ մեղք չունի կատարվածում, թե սպանություններ կատարվում են նաև այլ ռեստորաններում, և իհարկե, մեղավորները կստանան իրենց արժանի պատիժը: Քանի՞ անգամ են այդ տրամաչափի մեղավորները ստացել իրենց արժանի պատիժը, որ մենք այսօր հիմքեր ունենանք լավատեսության: Հենց այդ հիմքերի չգոյությունն է այն անկյունաքարը, որի վրա բարձրանում է անպատժելիության գիտակցման ահազարհուր աշտարակը: ՈՒ ե՞րբ է գալու արարչակործան հարվածը այդ աշտարակաշինության հեղինակների բութ կառափներին:

Կարինե ՌԱՖԱՅԵԼՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Անհամբեր ու սիրով եմ սպասում իր հերթական գրին, ես էդ գրի մշտամնա ընթերցողն եմ
• Դերենիկ Դեմիրճյանի ժառանգության արժևորումը՝ ժամանակակից գիտական խոսքով
• Երախտագիտություն՝ կինոլեզվով
• Դերենիկ Դեմիրճյան-145
• «Այս մար­դիկ չեն սի­րում մեր ժո­ղովր­դին, պատ­րաստ չեն նրա հոգ­սը կրե­լու՝ ա­ռանց պարգևավ­ճա­րի»
• «Պե­տու­թ­յու­նը կորց­րել է իր դեմ­քը, և ե­թե մենք թույլ տանք, որ այս ճգնա­ժամն ա­վե­լի խո­րա­նա, ուղ­ղա­կի կկոր­ծան­վենք»
• «Կա այս­պի­սի մի կար­ծիք՝ հարկ է ստեղ­ծել Հա­յաս­տան ամ­րոց-պե­տու­թ­յուն»
• «Մի բան հս­տակ է՝ այս իշ­խա­նու­թ­յուն­նե­րը պետք է ան­հա­պաղ հե­ռա­նան»
• «Ե­թե մեր մշա­կույ­թը լի­ներ բարձր մա­կար­դա­կի վրա, մենք այ­սօր­վա ող­բեր­գու­թ­յու­նը չէինք ու­նե­նա»
• «Մեր թշ­նա­մու գոր­ծած ո­ճիր­նե­րից ու հան­ցա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րից ոչ մե­կը թույ­լատր­ված չէր ո­րևէ օ­րեն­քով»
• «Ի սկզ­բա­նե մտա­ծել են ար­նա­քամ ա­նել ժո­ղովր­դին, բե­րել-հասց­նել մի վի­ճա­կի, որ հե­տո ա­սեն՝ դե՜, չդի­մա­ցանք, ու ստո­րագ­րեն այս փաս­տա­թուղ­թը»
• «Վեր­ջին տեխ­նո­լո­գիա­նե­րով զին­ված հա­րուստ, ան­պարտ բա­նակ, սե­փա­կա­նին զու­գա­հեռ՝ պե­տա­կան հզոր ար­դ­յու­նա­բե­րութ­յուն պի­տի ստեղ­ծենք»
• «Ե­թե հի­մա ենք գնում փոխ­զիջ­ման, դրա տակ ի՞նչ է են­թադր­վում. ինք­նաոչն­չա­ցո­ւ՞մ, ինք­նաս­պա­նու­թ­յո­ւ՞ն»
• «Աստ­ված մեզ հետ է և մեր ար­դար գոր­ծին զո­րա­վիգ»
• «Պար­տադր­ված պա­տե­րազ­մը, ի­հար­կե, ծանր բան է, բայց մենք պատ­րաստ էինք դրան»
• «Հա­նուն ազ­գի, հա­նուն հայ­րե­նի­քի զոհ­ված­նե­րի հե­րո­սու­թ­յու­նը չա­փա­նիշ­նե­րի փո­փո­խու­թ­յան են­թա­կա չէ»
• «Ինչ­պես Հի­սու­սը, այդ­պես էլ Նա­րե­կա­ցին Աստ­ծուց նե­րո­ղու­թ­յուն է խնդ­րում բո­լո­րիս մեղ­քե­րի հա­մար»
• «Մենք աշ­խար­հի մեջ ենք, ու աշ­խարհն է մեր մեջ. պար­զա­պես, որ­պես գաղտ­նի զենք, ու­նենք Ո­գին, որ մեզ պա­հել ու պա­հե­լու է»
• «Մենք Աս­տու­ծոյ փառք կու տանք, որ հայ­րե­նի­քը կը մնայ հայ­րե­նիք եւ մեր մնա­յուն հաս­ցէն»
• «Կար­դում էի այն ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րի ցան­կը, որ պատ­րաստ­վում են հա­նե­լու դպ­րո­ցա­կան դա­սագր­քե­րից, ու սար­սա­փում էի»

Մեկնաբանություններ